A todas as/os posíbeis visitantes da Fonte, Feliz 2011.
Comunicámosvos que, de momento, esta bitácula non se vai seguir actualizando. Todos os seus textos pasaron para
Grazas
Educar ou adoutrinar?
A sociedade é dinámica e está cambiando a cotío. Novas dúbidas que en tempos pasados existían en menor medida son na actualidade os problemas candentes que nos xorden á hora de educar os nosos fillos e filla. As novas estruturas familiares, o consumo de drogas, o tratamento que debemos darlle á aparición da sexualidade dos nosos nenos e nenas son temas que interesan e preocupan ás familias de xeito particular e á sociedade en xeral. E por suposto tamén temas como a educación en igualdade.
Mais esta preocupación xeral non impide que existan sectores da sociedade que se senten garantes dun sistema de valores que hoxe non son os maioritarios e que procuran, a través de institucións por eses mesmos sectores controladas, xa sexan educativas, relixiosas, económicas ou informativas, prolongar no tempo e estender socialmente un sistema de valores impropio da sociedade actual.
Naturalmente, os órganos de poder non son alleos a esta circunstancia e os Gobernos amparan este tipo de actuacións, case sempre en nome da liberdade de opción/elección de pais e nais, permitindo que prevalezan os dereitos de pais e nais sobre o dereito dos fillos e fillas a recibir unha educación que os forme como persoas capaces de poderen decidir, con coñecemento e fundamento, as opcións que no futuro mellor os capaciten como persoas.
Veñen estes comentarios a propósito dun vídeo que circula estes días por Internet e que nos mostra unha festa fin de curso do alumnado do 2º Ciclo de Educación infantil do Colexio Maristas de Sanlúcar la Mayor.
Podemos ver a patética escenificación do verdadeiro adoutrinamento, practicado de maneira máis brutal do que na etapa franquista, por canto o franquismo non se preocupaba aínda dos nenos e nenas destas idades, alonxados do sistema escolar e catequizador, e vémolo con todos os aditamentos, mesmo a división sexual de roles sociais: as nenas enfermeiras (ou damas auxiliares, na nomenclatura da época) e os nenos aguerridos militares dispostos a defender o propio honor en singular batalla, indo máis alá da realidade,ou é que non hai mulleres no exército e homes nos servizos de enfermería?
Os que traballamos no ensino sabemos que as festas fin de curso non se improvisan, que supoñen ensaio e planificación e que, en certa maneira, pretenden exteriorizar parte do traballo desenvolto nas aulas ao longo do curso. E cando se presenta publicamente, perante pais e nais, quere dicir que o centro educativo responde e se fai responsábel dos contidos e idearios que se transmiten.
Por iso causa pesar, por non dicir asco, comprobar como certos centros educativos e certos grupos de poder aproveitan o sistema educativo para adoutrinar e non para educar; por iso resulta decepcionante comprobar como pais e nais aproban cos seus risos de fondo a escenificación do machismo, do militarismo, da intolerancia.
En fin, de todos os valores que unha sociedade democrática non debe permitir por atentar contra a dignidade humana e por fomentar a exclusión social.
Arquivado en Literatura
O Decreto 79.
.
Hai cifras que adquiren especial significado nas nosas vidas, e a outras a memoria transpórtanos unha e outra vez, cunha insistencia circular que mesmo dá medo. Acaba de se publicar o Decreto 79/2010, do 20 de maio, para o plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia e só ler Decreto 79 rexorden en min episodios dun tempo pasado, de hai máis de trinta anos. Non podo deixar de o asociar con aquel Decreto, chamado de Bilingüísmo, promulgado en xullo de 1979 nacido como resposta ao previsto nai Lei Xeral de Educación de 1970 e nos documentos ideolóxicos que a sustentaban. Por sermos herdeiros daquel contexto e daquela situación, non debemos esquecer que nos debates que se deron nas Cortes, con Antonio Rosón – despois Presidente da Xunta- comeza a falarse da necesidade de introducir no sistema educativo o aprendizado das “linguas maternas” para desde aí aprender mellor o castelán. É o tempo, tamén, en que comeza a abandonarse o termo español e pasa a falarse de “castellano”. Aquel Decreto do 79 serviu de instrumento legal para iniciar unha persecución do elemento que debía ser legalizado, isto é, o ensino en galego. Non por casualidade o apartado 2 do artigo 3 condicionaba esta posibilidade “a la lengua materna de la población escolar” e ” a las opciones manifestadas por los padres de los alumnos a quienes afecte”
Desde aquela, e xa van anos, nin o ferrete da lingua materna nin a espada do dereito dos pais foron tan partidista e ideoloxicamente utilizados como alicerce da política lingüística da Administración como o foron na elaboración do Decreto que agora o DOG fai norma, mais, proba de que aquela filosofía nunca foi desbotada e se mantivo hibernada, móstrao con total evidencia a conduta da actual Administración, cun Presidente máis preocupado en intereses alleos que nos propios de Galiza.
Un proceder que leva a practicar a lexislación preventiva, xa que non de outro modo se pode entender que, despois de todas as análises e estudos que demostran a precaria situación do galego, moitas delas avaladas por quen ostenta a máxima representación en materia de Política Lingüística, se poda argumentar, como se fai na exposición de motivos do Decreto, que o Decreto 124/2007, que se derroga, ao non establecer o número mínimo de materias impartidas en lingua castelá “podería chegar a cambiar o modelo de conxunción de linguas desenvolvido en Galicia desde o inicio da autonomía“. Claro que si, o mesmo argumento polo que se eliminaban os xudeus: poderían chegar a contaminar a raza aria.
Agora xa temos Decreto.
Decreto 79.
Un Decreto que utiliza a sociolingüística de modo perverso, que procura xustificación na enxurrada da forza dos votos do Partido Popular (cando xa sabemos que foron menos que os da oposición) nas elección de marzo de 2009.
79. Unha cifra para a memoria que agora nos transporta cara o 24 de agosto do ano 79 en tres cidades itálicas. Como un novo Vesuvio este Decreto 79 ameaza o noso dereito a existir, a vivir en galego e pretende converter a nosa lingua nun parque arquelóxico no que os turistas admirarán a gloria do seu pasado.
Mais non ha de ser así xa que o volcán verdadeiro é o que desde hai un ano sae á rúa, en erupcións cada vez mais fortes. Ríos de lava que sepultarán as intencións lingüicidas de quen agora nos goberna, de quen en palabras de Novoneyra, só loitou contra o seu pobo.
Arquivado en Artigos
Decreto
Parece que xa hai Decreto. Presentouno o Presidente, coa ausencia do Conselleiro de Educación. E a presenza do Secretario Xeral. Non será que vai para Conselleiro o SR. Lorenzo como premio ao seu labor? Ten toda a pinta
Arquivado en Artigos
OBRADOIRO de pontes
Había unha vez un país e nese país había eleccións. Tamén había campaña electoral e candidatos e candidatas. E contan as vellas crónicas que, nunha ocasión, estando un candidato abrindo o fardel das promesas durante un mitin, en plena euforia discursiva, anunciou a construción dunha ponte para unir as dúas marxes do caudaloso río que atravesaba a cidade. E o público asistente, afervoado, aplaudía e prometía un apoio sen equivalente no proceso electoral que se aveciñaba. Advertido o candidato polos seus asesores de que a cidade non tiña río e que a auga era transvasada doutras paraxes e era máis ben escasa, parece ser que respondeu cun rotundo:
-Non importa, traeremos tamén o río.
Algo parecido lle aconteceu ao Sr. Feijoo na campaña electoral de 2009 e nos días previos en que, alá lonxe, nunha terra sen ríos que cruzar, se xestou a idea da carencia de liberdade lingüística: prometeu construír unha ponte e os cidadáns terían liberdade de a cruzar ou non, e máis faría, construiría varias pontes e poderían elixir por cal delas cruzar o río do conflito resultante do que el chamaba “imposición” do galego e a perda de espazos do español.
Cando desde todos os sectores sociais se lle advertiu que o galego continuaba perdendo espazos, que o sistema educativo estaba aínda moi lonxe de garantir a plena igualdade de usos e de competencias, que non existía tal imposición nin tal conflito, parece ser que respondeu cun rotundo:
– Non importa, criaremos o conflito.
E para iso contrataron os mellores especialistas. Foi así como se iniciou o proceso de substitución do Decreto 124/2007, un texto con apenas un ano de vixencia e que contara con todos os avais políticos, sociais e mesmo xurídicos para a súa elaboración e posta en marcha, alegando que ese texto era un foco de conflitos no ensino, un foco que cumpría erradicar, controlar. Abórdase a elaboración dun novo texto que, en toda a súa tramitación, non contou co informe favorábel de ningún grupo nin entidade representativa da cultura galega e parece que, polo que se filtrou, tampouco contará co informe favorable do Consello Consultivo que, lembremos, foi o grande argumento do PP para xustificar a derrogación do Decreto 124/2007.
Mais resulta que Galiza ten ríos, e os ríos teñen pontes e os galegos e galegas cruzamos pontes e pontellas cando queremos e cando non cruzamos o río a pé, ou choutando dunha a outra beira. Por iso resulta difícil de comprender o empeño do Goberno do Sr. Feijoo en seguir adiante e en gobernar sen escoitar a opinión da sociedade por máis que o Secretario Xeral de Política lingüística teime nas bondades dun texto rexeitado pola totalidade do sector educativo e mentres os galegos e as galegas seguimos a nos organizar para resistir as agresións dun Goberno teimoso en desmontar todo o que teña a ver cos nosos sinais de identidade e a construírmos todas as pontes necesarias para cruzarmos ese río de autoodio que erosiona desde hai tanto a nosa pel, o río dos que nos queren deixar sen nome, sen soños, sen futuro.
O 17 de maio acudiremos a un OBRADOIRO de pontes. Millares de pontes para millares de ríos que reflectirán unha única idea: queremos galego, queremos Galiza.
Arquivado en Artigos
A única permanencia certa
Por segunda vez, por sorpresa e con clara intención provocadora, a Consellaría de Educación presenta as Bases do que haberá de ser un Decreto que regule a presenza (ou será mellor dicir, a non-presenza) do galego no sistema educativo non universitario. Un texto que, agora si, xa contenta a Galicia Bilingüe mais que non recolle ningunha das recomendacións que desde as mais diversas instancias (sindicatos, profesorado, universidades, traballadores da normalización, Real Academia Galega, Consello da Cultura etc) foron trasladadas á Consellaría e que, basicamente, confluían na necesidade de desenvolver o Plan Xeral de Normalización da lingua galega aprobado por unanimidade do Parlamento galego hai seis anos, por ser un documento de consenso e por non termos alcanzado aínda ningún dos obxectivos previstos nin desenvoltas as medidas alí propostas.
Face a esta demanda, compartida por millares de persoas que nos manifestamos na rúa en outubro, en decembro, en xaneiro, en marzo, o Goberno Galego responde cun texto que retrocede na protección legal do galego dúas décadas atrás, coa agravante de introducir fórmulas de participación de pais e nais na planificación escolar non previstas no ordenamento xurídico vixente. Concretamente, a posibilidade de que pais e nais elixan a lingua de ensino foi en máis dunha ocasión negada por sentenzas de Tribunal Constitucional.
Que interese ten logo o goberno galego en atribuír a pais e nais uns dereitos que sabe non recoñece a Constitución Española? Porque o Tribunal Constitucional nega que os pais e as nais teñan dereito a escoller a lingua do ensino e iso sábeo, ou debería sabelo, o Sr. Feijoo. E se o sabe, vai asinar un Decreto que non se axusta á Lei?
Como sabe tamén, pois para iso se rodeou de expertos en planificación lingüística, o negativo que resulta para a lingua minorizada, en contextos diglósicos como o galego, proxectar a idea de que esta lingua supón un perigo para a lingua maiorizada. O Partido Popular nunca acreditou na Normalización lingüística e sempre procurou desculpas para pór en marcha os cativísimos procesos de normalización cos que hoxe contamos: que se se inventaban normas de escrita, que se a xente non falaba así, que se todo cambiaba dun día para outro, inestabilidade morfolóxica, sintáctica, un caos.
Cando en 2003 foi posíbel un acordo en materia de norma, o PP viuse obrigado a variar a súa táctica e a impulsar a elaboración dun Plano de Normalización Lingüística, que viu a luz en 2004, mais non tiña intención de o pór en marcha, como agora se demostra, pois quen hoxe é presidente era daquela vicepresidente.
Recuperado o Goberno por parte do PP en marzo de 2009, encóntrase cun Decreto que desenvolve o previsto no Plan Xeral e que apenas conta cun ano de vixencia cando o PP elabora o seu programa electoral. Desaparecido o debate normativo, o PP non ten máis opción que deseñar unha nova estratexia dirixida a crear confronto social e desprestixio para a lingua e os seus usuarios, que pasan a ser intransixentes, inquisidores, déspotas que procuran a desaparición do español da face da Galiza. Pouco importa que iso non sexa certo. A mentira forma xa parte dos procesos de confronto ideolóxico. Ben saben os planificadores lingüísticos da Consellaría que para unha lingua minorizada o máis negativo é ser o alvo constante de desconfianza, quer sobre as súas capacidades comunicativas (non servir) quer sobre a súa capacidade de coesión social. E iso é o que fai o Sr. Feijoo, ou o Sr Vázquez, pois saben que creando un ambiente social de ampla desconfianza contra o galego será mais fácil eliminar a xa ben cativa lexislación que o protexe. Mais hai aínda outra cuestión pola que ao Sr. Feijoo lle interesa manter esta situación de permanente confronto en torno á lingua, e é que, ao tempo que consegue o obxectivo de eliminar pouco a pouco o galego deste país, consegue que ninguén lembre que, das 376 páxinas de propostas do programa electoral do PP, só cumpra unha delas. Crear confrontación en torno á lingua permite que esquezamos todas as demais promesas electorais. Magnífico!! Elimina o noso principal sinal de identidade e ao mesmo tempo ninguén repara na incapacidade do Goberno para levar a cabo ningunha medida de interese para Galiza.
O Sr. Feijoo, o Sr. Vázquez, o Sr Lorenzo, quizá participen, por razón de cargo institucional, nalgún acto de conmemoración do Día da Letras. Estaría ben que lembrasen estas palabras de Novoneyra:
“En fin, que a lingua é a nosa unión anque nos creamos soios, é a nosa única pervivencia anque nos creamos mortais, por algo os pobos defenden a súa identidade na forma da súa lingua, por algo non envellece o sentimento de nación. E no carro da historia, no que ás veces todo se derrumba en pouco tempo, hai unhos imperios máis fortes, máis poderosos, e as ideoloxías máis estendidas e razonables, ó cabo, desengañados de todo, os homes sempre se quedan ca súa nación, co seu pasado profundo, pra non perderse dafeito e sentir a única permanencia certa.”
A lingua é a única permanencia certa e nela contaremos o fracaso dos seus plans.
Arquivado en Artigos
Cultura acomplexada
O Conselleiro de Cultura volveu falar (ou será mellor dicir que abriu a boca?).
Xa coñecíamos as súas simplicidades.
Aínda lembramos cando dixo: “Eu a Galicia prefiro añorala a vivir nela” e despois aterrou aquí de Conselleiro. Debeu ser aí onde se inspirou para a campaña Agora é cando, Galicia é onde, lema do Xacobeo 2010.
E logo aquilo de que a cultura galega está ben pero limita.
Pois nada, o home segue . Agora resulta que a cultura galega “É unha cultura que segue ensimesmada e acomplexada”
Debemos recoñecer que é un privilexio ser gobernados por xente que ten esta altura de miras e esta claridade expositiva!!!
Mais chegando aquí quero deixar o meu ensimesmamento e acomplexamento e tomar prestadas unha palabras que encontrei na bitácula No vento de Cavanardá.
Din así:
“Ocorre, porén, que o discurso non se mantén de pé nin con muletas. É poñerse a buscar o tal ensimesmamento e dá un con Rosalía , coas Irmandades da Fala (Galiza, célula de universalidade), coa Xeración Nós (é preciso volver, outra volta, á repetida referencia ao Ulysses?), con Suárez Picallo, con Castelao, con Seoane e Maside, con Cunqueiro e Blanco Amor, … e do ensimesmamento ese … nada, nin noticia. Será que os óculos meus van mal de lonxe e ven mellor de cerca, penso. Busco de novo e tropezo con Fernández Paz e Xabier Docampo, coa literatura galega infantil e xuvenil, coa música de raíz -Mercedes Peón, Berrogüetto, Milladoiro, Luar na Lubre-, coa banda deseñada. Todos andan dun lado para outro, un algo cansos de ter que pasar por Barajas e non poder saír directamente de Santiago a recoller os premios que, por Europa e polo mundo adiante, lles van concedendo ano a ano. U-lo ensimesmamento, u-los complexos? Quen cho sabe, chico! Non hai maneira de dar con eles. Proba un a mercar lupas novas e tampouco: velaí o Carlos Núñez facendo o disco no Brasil, a Descarga ao Vivo tecendo pontes e investigando en Cuba, o Narf máis atlántico mesturando lingua e ritmos na Guiné Bissau ou Moçambique, as Batuko Tabanka achegando Cabo Verde a Galiza. Pola beira daló os mozos e mozas de Rede.cat, en Barcelona. As Ialma e Muziek Publique en Bruxelas. Uns xaponeses chegan cos cedés de Galician Tunes e preguntan se este ano a Galiza estará en Womex, en Popkomm, en Midem, e outro pasea pola Alameda cun catálogo de Galician Books, a ollar para os novos escritores do país. Pregúntolles a eles se viron por alí o tal ensimesmamento, os tais complexos, e dinme que non pero que saben o camiño de Conxo, amabelmente. Buscarei no Sons da Diversidade, no Cantos na Maré, no Festival dos Abrazos, nas propostas de Sinsal ou do Centro Coreográfico Galego, en Manolo Rivas, Pilar Pallarés, Lois Pereiro, Teresa Moure, Ferrín. E neste 2010, en Carvalho Calero e Novoneyra. A ver se neles…”
Non deixen de ler o artigo completo, e mañá saian dese ensimesmamento para acudir á manifestación en Santiago. Que nos vexan na rúa sen complexos.
Segundo o Sr. Varela: ” O decreto só poderá traer cousas boas para xente coma min”
Ben mirado, ten razón, non ten?
O decreto só traerá cosas boas para xente coma el, xente que odia o galego, a lingua e a cultura e quen sabe se, de paso, non se odiarán a si mesmos.
Arquivado en Artigos
NORMALIZACIÓN. Por que non?
O idioma galego comparte con outros moitos idiomas do mundo a condición de lingua non normalizada ou en vías de normalización e desde hai tempo a sociedade galega reclama unha serie de medidas de normalización lingüística, entendida esta como o proceso que ten como obxectivo conseguir que unha lingua que está minorizada, isto é, que non chega a todos os ámbitos de uso, especialmente os formalizados, poida ser utilizada con normalidade en calquera situación comunicativa da vida cotiá, ou o que é o mesmo, o emprego normal desa lingua no seu territorio, que sexa utilizada en todas as funcións, en todos os ámbitos e por parte de todos os membros da comunidade.
Por outra parte, a normalización lingüística prodúcese cando todos os cidadáns teñen competencia nesa lingua e cando desaparecen os prexuízos de carácter diglósico que coartan a súa utilización social.
Son necesarios pois os dous elementos: competencia e ausencia de prexuízos e mentres tanto non podemos falar de normalización, e por iso nos derradeiros trinta anos a palabra normalización estivo presente en todos os debates e documentos referentes ao idioma, porque se trata de facer normal o que non é.
É de todos e todas coñecido que, na actualidade a pretensión lingüística oficial pasa por alcanzarmos o bilingüismo amable ou cordial, antes harmónico, termos que nin sequer entran dentro da utopía e si do imposíbel, do inalcanzábel por inexistente. Esta teoría, que aparece plasmada en documentos legais, prestixiada en traballos universitarios e divulgada en debates políticos e radiofónicos desde hai máis de 40 anos procura mudar as tácticas impositivas tradicionais por outras máis permisivas na forma pero igualmente asimilacionistas. Así, na Lei Xeral de Educación de 1970 e nos documentos ideolóxicos que a sustentan (nos debates que se dan nas Cortes, con Antonio Rosón – despois Presidente- comeza a falarse da necesidade de introducir no sistema educativo o aprendizado das “linguas maternas” para desde aí aprender mellor o castelán. Algo parecido se tiña feito en América do Norte co resultado xa coñecido de asimilación das linguas orixinarias por parte do inglés.
Mais unha cousa é introducir o galego no ensino e outra é darlle carta de normalidade social, de modo que partir do final década de 70, e como sustento legal a esta teoría, comeza a elaboración dunha lexislación que ten como finalidade encapsular a presenza do galego no ámbito do ensino desatendendo totalmente todos os demais ámbitos.
O plano Xeral de Normalización da Lingua Galega recoñece que, se ben se teñen dado avances, o galego non é a “lingua de uso normal e preferente en Galicia” e é necesario avanzar en procesos que nos permitan “vivir plenamente en galego” É evidente que se está a indicar que son precisas medidas normalizadoras. Sendo isto así, por que, entón, no documento de Bases para a elaboración do novo decreto que regulará a presenza do galego no ensino non aparece a palabra NORMALIZACIÓN?
O actual Secretario Xeral de Política Lingüística, responsábel do texto das Bases para a elaboración do novo decreto, foi o Secretario da Comisión Sectorial número 2. Educación Familia e Mocidade, da que eu tamén formaba parte. Na introdución a aquel documento non se oculta que son necesarias medidas favorables ao galego se queremos conseguir ese equilibrio que o plano xeral e outros documentos demandan. Nunha palabra, demándanse e propóñense medidas normalizadoras. Por que entón se foxe do termo normalización, ou o que é peor, por que se toman medidas tendentes a diminuír a competencia lingüística dos escolares, a favorecer a desigualdade entre os dous idiomas e, en definitiva, a lexislar contra as propostas do PXNL?
Arquivado en Artigos
2010: The Year We Made Contact
Xa está aquí.
Chegou.
2010.
Cento e vinte e cinco anos após a morte de Rosalía. Ano de Novoneira. Centenario do nacemento de Carvalho Calero e Luís Seoane.
E tamén do máis esplendoroso avistamento desde a terra do cometa Halley.
2010: The Year We Made Contact
O ano en que tomamos contacto. Contacto coas teorías do plurilingüismo do sr. Feijoo, do sr. Vázquez, do sr. Lorenzo, da sra. Lago, do PP. A trindade lingüística do sistema educativo. Tres linguas distintas mais só unha verdadeira: a que utiliza o sr. Feijoo como delegado rexio falando da indivisibilidade de España; a que utiliza o sr. Arcebispo de Santiago para abrir a porta santa co seu martelo de prata; a que utiliza maioritariamente a administración de xustiza; a que utiliza cada vez máis a CRTVG.
2010: The Year We Made Contact
O ano en que se obriga os centros educativos a utilizar o español cos órganos da Administración do Estado, radicados fóra da comunidade autónoma, cando mesmo nos podemos dirixir en galego a institucións europeas. Curiosa maneira de exercer os nosos dereitos.
2010: The Year We Made Contact
O ano en que os centros educativos deberán presentar un horario semanal equilibrado de materias impartidas en galego, castelán e lingua(s) estranxeira(s),como se dunha dieta alimentar se tratar.
2010: The Year We Made Contact
O ano en que se regulamenta expresamente contra o galego.
2010: The Year We Made Contact
O ano en que tomamos contacto, agora si, coa verdadeira imposición, aínda que para iso haxa que prostituír as palabras democracia ou liberdade.
Arquivado en Artigos
Vender ou informar?
Sabemos da facilidade, ás veces mesmo necesidade, de os seres humanos nos aproximarmos á frivolidade e ao sensacionalismo. Coñecemos o gusto polo macabro e mesmo poderíamos comprender a sensación íntima de poder que dá a violencia e o sufrimento alleos. Quen sabe se, no máis profundo, non estaremos convencidos de que se lemos ou contemplamos as desgrazas alleas non nos estamos, en certa maneira, como se dun ritual se tratar, protexendo contra as que a nós nos poidan avir. Posuímos o gusto por estas cousas xa desde antigo. Algúns aínda lembramos o tempo en que, nas feiras, se vendían follas de cores que en forma de romance referían truculentas historias de mortes, de traizóns, de vinganzas, de amores e de desamores; e o referido naquelas follas adquiría no imaxinario colectivo carta de veracidade, tal é o poder da letra impresa nunha sociedade iletrada.
Hoxe xa non existen esas follas de cores, mais o seu espazo non ficou baleiro. Son outros os formatos e tamén as intencións duns xornais que tanto informan dun crime como che venden, co correspondente cupón, un coitelo ou un libro, un xamón ou unha colección de discos.
E mudou algo? Mudou. Certos medios pasaron o limiar do eticamente permisíbel para caer na información sensacionalista, morbosa, macabra mesmo, sendo neste caso algúns medios televisivos os pioneiros na arte de lanzar información sen contrastar, en converter a realidade nunha grande serie de ficción onde o argumento se vai construíndo en directo.
As novas follas de cores en formato dixital.
Neste contexto, a recente morte accidental dunha nena en Tenerife, e a culpabilización mediática inmediata dun mozo, é unha boa proba dun novo papel adoptado por unha parte da industria mediática: inventar a realidade ou desvirtuala de tal maneira que acabe por parecer a verdade absoluta aínda que sexa a falsidade máis aberrante.
Que un periódico considerado serio titule “Novio, canguro y asesino” para “informar” da morte dunha cativa de 3 anos e logo intente disimular a súa enorme falta de compromiso coa ética xornalística acudindo a un articulista para nos convencer de que é a sociedade, corrupta de tanta propaganda oficial e de histeria mediática a verdadeira culpábel, debería levarnos a meditar, ou a fuxir correndo para nos baixar deste mundo cada vez máis triste.
Que o director dun periódico manifeste: “Porque fuimos nosotros, los medios de comunicación y no los enfermeros, ni los fiscales, ni los guardias civiles, ni nadie más, quienes fotografiamos, titulamos y dimos la portada a Diego como el culpable…” podería parecer unha desculpa sincera se unhas liñas antes non afirmase: “No tengo el gusto de conocer a Diego y sinceramente me gustaría poder mirarlo cara a cara. También me gustaría escuchar su valoración de lo ocurrido, de las líneas y líneas que dedicamos en 48 horas a presentar la muerte de Aitana como un martirio del que él era el único responsable” Bágoas de crocodilo á espreita da próxima presa que confirman o desexo de seguir convertendo en portada mediática este caso e de continuar alimentando esa voracidade colectiva polo sensacionalismo e pola desinformación.
No meu labor docente utilizo semanalmente a prensa na aula e sei que os meus alumnos e alumnas acreditan na veracidade do que aparece escrito, perciben os diferentes enfoques ideolóxicos que podemos dar a unha noticia e comprenden que non existe o punto de vista único e que a realidade pode ser observada desde máis dunha perspectiva. Sei que, no fundamental, achan veraz a información e comprenden a pluralidade ideolóxica da sociedade. Mais non entenden que, igual que Marat poñía no seu “L’Ami du peuple” o nome de quen ía ser guillotinado no día seguinte por traidor á Revolución sen ter nunca a posibilidade de demostrar a súa inocencia, tamén agora unha persoa, un grupo, unha ideoloxía pode ser posta no albo da diana e recibir as frechas sen oportunidade de saír da encirrada. Nin sequera os medios públicos escapan a esta tendencia. Non foi así a entrevista que Carlos Luís Rodríguez fixo a Carlos Callón? Xornalismo agresivo, parece que chaman.
Só é lanzar a idea, que o resto chega só. Que outra cousa, senón, fixo a prensa máis contraria ao proceso de restauración lingüística, e a todo o que teña a ver cos nosos sinais de identidade, e con ela as forzas políticas que a serven e da que dependen?
Só é cuestión de achar os titulares adecuados, aqueles que venden: imposición e liberdade. Pouco importa que os informes todos digan o contrario pois a sentenza xa está ditada.
Que pensar desta prensa que opta por vender antes que por formar, por informar?
Arquivado en Artigos
Beber na fonte limpa 